شاید هیچ گاه فکر نمیکردند روزی اینقدر غریب و تنها شوند، این قدر نیش و کنایه بشنوند، اینقدر زخم زبان بشنوند. رزمنده ها را میگویم همان هایی که روزی جانشان را که گران بهاترین چیزشان بود سر دست گرفتند و راهی جبهه های جنگ شدن. جبه هایی که سوغاتش تیر بود و توپ و خمپاره و ترکش،جبهه هایی که هنوز هم یادگاری هایش با رزمندگان است: شیمیایی- کپسول اکسیژن، سرفه، ویلچر و ...
اصلا بیا اسلام و دین و ولایت و ... را بگذار کنار [هرچند همه این شهیدان و رزمندگان همین معیارهای معنوی را داشتند] ولی اگر باز هم بتوانی فاکتورهایی این چنین بزرگ را کنار بگزاری؛ میخواهم ببینم غیرتت قبول میکند کسی که به خاطر آرامش من و تو به خاطر لکه دار نشدن دامن پاک ناموس این مملکت به خاطر دفاع از تمامیت ارضی امثال ما رفته و رو در روی دشمن تا دندان مسلح ایستاده و جنگیده امروز اینقدر مظلوم و تنها و غریب باشه....؟؟؟!!!
اگر دوایی بر درد جانبازان و رزمنده های دفاع مفدس نیستیم لااقال غیرت به خرج دیم نمک روی زخم هم نباشیم